We did it! We hebben de actieve vulkaan Villarrica beklommen en het was fantastisch. Vorig jaar schreef ik al een bericht over “dansen op de vulkaan”. Toen ging het om de beklimming van de vulkaan Bisoke in Rwanda. Die beklimming was zwaar met de top op ruim 3.700m. Vulkaan Villarrica is met 2.840m een stuk lager, maar minstens zo zwaar om te beklimmen. Villarrica heeft een bijna perfecte konische vorm die zo typerend is voor vulkanen. Daardoor zijn de hellingen, en vooral het laatste stuk naar de krater, erg steil. Daar komt nog bij dat we 4 van de 5 uur die het kostte om de top te bereiken, door de sneeuw hebben gelopen. Gelukkig waren de stijgijzers niet nodig. Als gevolg van het super warme weer van de laatste tijd was de sneeuw zacht genoeg om zonder de onhandige en zware stijgijzers onder je schoenen de vulkaan op te kunnen. Het was zo al zwaar genoeg.
Om 7.30u begonnen we aan de klim op een hoogte van zo´n 1.450m. Het eerste uur ging door rul lavazand en lava grind. Tegen een stormachtige wind in, moesten we over deze zware ondergrond direct stijl omhoog. In het hoogseizoen kun je dit stuk met een stoeltjeslift doen, maar die was nu nog niet open. Dat betekende dus een extra uur zwoegen in stof en koude wind.
Na het eerste stuk stonden we in de sneeuw en zagen we de top tegen een onbewolkte en strak blauwe lucht nog heel hoog boven ons liggen. In een heel rustig tempo liepen we al zigzaggend tegen de steile hellingen op. De wind was inmiddels gaan liggen, waardoor het snel erg warm werd. Het hele stuk omhoog hebben we in de brandende zon gelopen, waardoor handschoenen, windjacks en mutsen al snel opgeborgen werden.
Opperste concentratie was vereist, want een echt pad was er niet. We volgden een smalle “richel” van voetstappen, waarbij je iedere keer in de voetstap van je voorganger stapte. Deed je dit niet dan gleed je weg of zakte je weg in de sneeuw. De pikhouweel die we gekregen hadden, was op dit stuk erg prettig voor een beetje extra balans. Zeker toen we hoger op de vulkaan waren, werd de houweel belangrijker. De hellingen werden namelijk steiler en steiler, waardoor 1 misstap zou betekenen dat je weer helemaal beneden zou liggen en weer opnieuw zou moeten beginnen! Het was dan ook beter om niet te veel naar beneden te kijken en er vooral voor te zorgen dat je de houweel iedere keer goed in de sneeuw stak om vervolgens voorzichtig de volgende stap te zetten.
In een laag tempo klommen we de vulkaanhelling op. We zagen al wat sporen recht omlaag vanaf de top, maar we dachten “dat kan toch niet de weg terug zijn die we straks glijdend gaan afleggen!” Zo steil…dat kan echt niet! Maar voordat we ons daar verder druk over konden maken, moesten we eerst nog een heel eind afzien. Na 4 uur lopen, om ongeveer 12.30u, bereikten we de top, waarbij vooral het laatste uur erg zwaar was. Iedere stap de we zetten ging omhoog, op geen enkele moment was er een vlak stukje of een dalend stukje. In feite zijn we een soort lange trap van zo´n 1.400 hoogtemeters opgelopen. Dat ga je uiteindelijk flink voelen in je benen! Maar dan bereik je de top en is alle vermoeidheid en pijn direct vergeten. Je kijkt namelijk in een enorm diepe krater waarvan je de”bodem” niet kunt zien. De sneeuw rondom de krater heeft allerlei kleuren als gevolg van de dampen en as die uit de krater omhoog komen. En als je stil was, kon je het heel diep in de aarde zachtjes horen rommelen. Het gerommel werd iedere keer gevolgd door flinke rookwolken die uit de krater omhoog kwamen. Stond je in de wind dan kreeg je de volle laag van deze zwaveldampen en was ademhalen bijna niet mogelijk. Er werd dan ook heel wat afgehoest en geproest. Ook het uitzicht over de omgeving was schitterend. In de verte zag je andere besneeuwde toppen en een nog hogere vulkaan.
Na een tijdje op de rand van de krater doorgebracht te hebben, werd het tijd om de voorbereidingen voor de afdaling te treffen. Dat betekende speciale broek en jas aan, gamaschen om je benen, helm op, handschoenen aan en het belangrijkste….de “luier” om. Vervolgens kregen we een korte instructie hoe we onze pikhouweel als rem moesten gebruiken. Helemaal ingepakt liepen we vervolgens achter onze gids aan naar het beginpunt van de afdaling. Hij bracht ons naar de rand van de krater en toen we daar overheen keken, bleken de sporen die we tijdens de klim hadden gezien toch echt onze weg naar beneden te zijn. Recht naar beneden liep het spoor dat we op onze kont moesten gaan afleggen…slik! Veel tijd om hier over na te denken hadden we echter niet en al snel was het mijn beurt om te gaan zitten, voeten omhoog te doen en….gaan!!!! Het eerste stuk was zo steil dat we de instructie hadden gekregen om direct te remmen omdat je anders te veel snelheid zou opbouwen. Dus eerst netjes de rem erop, maar na enkele tientallen meters kreeg ik de smaak te pakken en gingen alle remmen los! In een hoge snelheid roets je van de vulkaan af…echt super. In de afdaling neem je een heleboel losse sneeuw mee, waardoor je na een tijdje in een soort golvend “waterbed” van sneeuw naar beneden dendert. Het was dus nog comfortabel ook. Op deze wijze hebben we verschillende etappes afgelegd. De 1 nog steiler dan de andere. 1 keer werd ik wat overmoedig en bouwde ik iets teveel snelheid op. Toen ik vervolgens ook nog iets probeerde te sturen, vloog ik het spoor uit en ging ik al rollend en uiteindelijk “head first” naar beneden. Het lukte me om in de val weer om te draaien en de pikhouweel zo diep mogelijk in de sneeuw te meppen als noodrem. En precies voor enkele rotsen kwam ik tot stilstand. Met een big smile en helemaal onder de sneeuw krabbelde ik overeind. Heerlijk!
Afdalen op deze manier is echt waanzinnig. Alleen hiervoor zou ik zo nog een keer 5 uur willen afzien om de vulkaan nog een keer te beklimmen! Nat tot op je onderbroek kwam iedereen veilig beneden. Het laatste stukje door het rulle lavazand hebben we rennend en glijdend afgelegd. Beneden stond ons busje klaar om ons terug te brengen naar het hotel. Moe van de zware inspanningen maar tegelijkertijd ook helemaal hyper van de adrenaline kwamen we bij het hotel aan, waar we heerlijk op het terras met uitzicht op een groot meer en onder het genot van een lekker koud biertje onze belevenissen nog eens besproken hebben. De dag werd afgesloten met een heerlijk diner op een terras bij 1 van de vele restaurantjes, waar we tot een uur of 11 genoten van 1 van de laatste patagonische biefstukken van deze reis en heerlijke Chileense wijn.
Met dit hoogtepunt zit de reis er bijna op. Wat nog rest is een nachtbus naar Santiago de Chili (10 uur rijden) en vervolgens 1,5 dag om deze stad te bekijken. Dan staat helaas het vliegtuig naar Nederland al weer klaar….gelukkig heb ik zo veel moois gezien en beleefd dat ik wel een tijdje kan teren op al die herinneringen aan avontuurlijk Patagonie!