Zoals eerder gemeld, is Floor druk bezig met de voorbereidingen voor haar nieuwe (en laatste) project in Kampala: zonnepanelen voor de Creamland School. En het lijkt weer te gaan lukken!
Voordat Floor eind oktober, na een jaar in Kampala in de sloppenwijk Banda gewerkt te hebben, terugkeert naar Nederland hoopt ze nog 1 project succesvol af te ronden: groene stroom voor de Creamland School.Hierdoor kan op donkere dagen het licht aan in de donkere klaslokalen en is er stroom om een computer te laten draaien. Dit wil ze realiseren door het plaatsen van zonnepanelen.
Voor dit project is in totaal eur 3.000 nodig. Inmiddels hebben donoren al eur 2.500 gestort! We zijn dus al een heel eind en hebben nog slechts eur 500 nodig om het volledige project uit te kunnen voeren. Help mee om ook dit laatste bedrag bij elkaar te krijgen!
Giro 110 35 79 t.n.v. Stichting Kidogo Maastricht
o.v.v. Floor Verbeek en je e-mailadres
Toegang tot stroom betekent, net als het vorige succesvolle “water-project” van Floor, weer iets betere omstandigheden waarin les gegeven kan worden. Klik daarom even op deze link, lees het plan van Floor en help haar om dit project te realiseren.
En dan land je opeens, in de stromende regen, op Schiphol en zit je Afrika-avontuur er alweer op đ Zondagavond ben ik om 22.30u uit Kampala vertrokken en maandagochtend om 5.30u was het touch-down op Schiphol.
Ik kijk terug op een zeer indrukwekkende en ontzettend mooie reis. Het was zeer interessant om te zien hoe het dagelijkse leven van Floor als vrijwilliger er in Kampala uitziet. Met de mooie en hoopgevende momenten bij de Creamland School, maar zeker ook met momenten van ontzettende frustraties bij andere projecten. Frustraties doordat afspraken niet worden nagekomen, doordat je op verzoek van een groep mensen een workshop organiseert en er vervolgens niemand komt opdagen, doordat mensen A zeggen maar B doen of doordat de zeer kleine onkostenvergoeding van 25 euro per maand die Floor van de lokale organisatie zou moeten krijgen, ondanks meerdere toezeggingen vanaf februari al niet meer uitbetaald is. Een dagelijks leven, waarbij ongeveer om de dag de stroom uitvalt en je dus vanaf een uur of 7 ’s avonds in het donker zit (met je hoofdlampje op je kop). Waarbij geen stroom ook betekent: geen warm water. Waarbij je geen wasmachine hebt, terwijl door al het stof en alle modder je schone kleren iedere keer binnen 10 minuten smerig zijn. Maar ook een dagelijks leven waarbij je al snel een “bekendheid” bent in de buurt en dus veel aanspraak hebt. Waarbij als je even een paar dagen weg bent iedereen, van Boda-boda jongen tot cassiere en van bewaker van het winkelcentrum tot “wapper-mannetje” van een minibusje lichtelijk bezorgd uitroept “you were lost! How are you?”. Waarbij je mensen ontzettend blij kunt maken door een foto van ze te maken en deze vervolgens laat afdrukken en kado geeft (vrienden voor het leven!). Waarbij je, door je relatieve rijkdom, toch de mogelijkheid hebt om af en toe lekker te gaan eten bij de Chinees, Turk, Italiaan of Indier. Of een zondagmiddag kunt gaan relaxen aan het zwembad bij het luxe Kabira Hotel. Allemaal erg leuk en interessant om eens vanuit een gewone woonwijk ergens in Kampala mee te maken. Maar tegelijkertijd ook erg confronterend en relativerend omdat je ook dagelijks geconfronteerd wordt met echte armoede. Ik had al veel bewondering voor Floor en alle andere vrijwilligers die hun veilige leventje in het westen durven op te geven en zich voor een bepaalde periode inzetten om het leven van anderen in een ontwikkelingsland een beetje beter te maken. Die bewondering is door mijn bezoek alleen maar groter geworden. Ik zou het geduld en doorzettingsvermogen volgens mij niet hebben en zou al lang gillend gek geworden zijn!
En dan Rwanda…..wat moet ik er nog over zeggen? Dit land heeft mij verrast en wel op een zeer positieve manier. Verrast door het feit dat het on-Afrikaans gestructureerd is, dat het super schoon is (iedere laatste zaterdag van de maand is het nationale schoonmaakdag waarbij iedere familie iemand moet afvaardigen om een ochtendje de openbare ruimte schoon te maken), dat plastic tasjes verboden zijn, dat er een opvallend goede infrastructuur is, dat iedereen zich aan de verkeersregels houdt (snelheid, gordel, niet mobiel bellen tijdens het rijden, elkaar voorrang geven, stoppen voor zebrapaden, helmplicht op de boda-boda), dat de mensen in dit franstalige land proberen engels te spreken, dat engels naast frans en rwandees een verplicht vak is op school, dat er een algemeen rookverbod geldt voor openbare ruimtes, dat er een soort ziekenfonds is dat 85% van de medische kosten dekt, dat de mensen zeer hulpvaardig zijn, dat het land schitterende nationale parken heeft met wilde dieren, tropische bossen, mooie meren en hoge vulkanen en dat Rwanda, met z’n duizenden heuvels en bergen ook buiten de parken gewoon ontzettend mooi is. Oftewel: een paradijsje voor toeristen! Waarbij je als toerist wel flink moet slikken als je geconfronteerd wordt met de ellende van de genocide. Maar ook dat is goed, aangezien de memorials je echt aan het denken zetten. Nog nooit heb ik op mijn reizen zoiets indrukwekkends gezien….
Is het dan alles positief en goed in Rwanda….? Zeker niet. Er is ontzettend veel armoede (Rwanda is een nog armer land dan Uganda), er is ontzettend veel leed, verdriet en psychische schade als gevolg van de genocide en Tutsi’s en Hutu’s staan voor de bijna onmenselijke opgave om vreedzaam samen te leven (iets wat ik na het zien van de memorials en verschillende documentaires nog steeds niet kan bevatten). Het land lijkt voor ons als toerist op het eerste gezicht stabiel en op de goede weg, maar is dat ook echt zo? We horen ook opmerkingen over discriminatie van Hutu’s (een potentiele voedingsbodem voor nieuwe conflicten?) en wel erg strenge controle van de burgers door de overheid. Valt dit nog onder de noemer van normale structurering en regulering die nodig is om het land op te bouwen of zijn het toch weer totalitaire trekjes? De toekomst zal het leren. Een toekomst die sowieso een grote uitdaging met zich meebrengt. Want na afloop van de genocide is het land letterlijk overspoeld door hulporganisaties en westerse regeringen met enorme zakken vol geld. Geld voor de wederopbouw van het land. Deze geldstroom zal echter langzaam gaan opdrogen en dan is het de vraag of Rwanda in staat is om ook op eigen kracht het land verder te ontwikkelen. De signalen zijn wat mij betreft positief, maar dit is slechts mijn oppervlakkige conclusie na 2 weken met mijn camera om de nek ontzettend de toerist uitgehangen te hebben….
Ik ben een zeer mooie en indrukwekkende ervaring rijker en ik hoop dat ik hiervan een klein beetje aan jullie heb kunnen overbrengen. Ik vond het in ieder geval erg leuk om mijn verhalen op deze manier met jullie te delen en gezien het aantal hits (op moment van schrijven bijna 1.750) is er ook flink meegelezen. Bedankt hiervoor! Blijf deze site nog even in de gaten houden, want ik ga hier zo snel mogelijk melden waar je de foto’s van mijn reis kunt gaan bekijken (ik hoef alleen nog maar ff de bijna 1.800 foto’s die ik gemaakt heb, door te worstelen en hier een leuke selectie uit te maken đ ). Duurt je dat te lang? Koop dan gewoon de Bradt-gids van Rwanda, boek een ticket naar Kigali en beleef je eigen Rwanda avontuur! Het land is er klaar voor, de mensen verdienen het en het is gegarandeerd leuker en spannender dan online mijn vakantiefoto’s bekijken đ
Bij ons wordt er in veel glossy tijdschriften regelmatig aandacht besteed aan de nieuwste gadgets, leuke hebbedingetjes en de nieuwste ontwikkelingen op gebied van bijvoorbeeld mobiele telefoons, (spel)computers, navigatie apparatuur enz.
In de zaterdageditie van de Daily Monitor, 1 van de kranten hier in Uganda, las ik een artikeltje over “gadgets” die hier momenteel op menig verlanglijstje staan. Een korte samenvatting van de top 5.
Huishoudelijk werk kan erg vermoeiend zijn. Terugkerende taken als koken, de was doen, schoonmaken en de afwas doen zijn vervelend en saai. Maar door de voortschijdende technologische ontwikkeling worden dit soort huishoudelijke klussen, met de juiste hulpmiddelen, een makkie. De volgende gadgets maken het leven van de moderne Ugandese vrouw een stuk makkelijker
1. de wasmachine – de was doen kost veel tijd en inspanning. Met een wasmachine behoort dit tot het verleden. Te koop voor prijzen tussen de 500.000 en 1.000.000 Shilling.
2. de stofzuiger – een stofzuiger bespaart je het gebukt vegen van je vloer en het gevecht met hardnekkig stof in je tapijt. Te koop vanaf 500.000 Shilling bij de lokale Mediamarkt
3. een bezem met een lange steel – “korte bezems” zijn helemaal uit, tenzij je die rugpijn prettig vindt, elke keer dat je de vloer aanveegt. Hetzelfde geldt voor dweilen. Doe dit trouwens met een absorberende katoenen dweil voor het beste resultaat!
(in Uganda gebruiken de meeste mensen een bezem zonder steel, gemaakt van takjes)
4. een snelkookpan – heb je altijd al je bonen in zo’n kort mogelijke tijd willen koken? Met een snelkookpan komt deze droom uit! Varierend in prijs van 150.000 tot 230.000 Shilling
5. een afwasmachine – verlang je al lang naar het moment dat je nog maar 1 keer per dag hoeft af te wassen? Dan is een afwasmachine erg handig. Maar let op: ze zijn erg duur! Prijzen beginnen bij 1.200.000 Shilling
Voordat ons Rwanda-avontuur begon, heb ik jullie verteld over het waterproject van de Creamland School dat Floor begeleidt. Samen met Alex, de directeur van de school, zorgt Floor ervoor dat er een waterleiding wordt aangelegd en een waterkiosk wordt gebouwd, zodat er op het schoolterrein water beschikbaar is. Nu is de dichtsbijzijnde waterbron aan de overkant van een drukke weg, wat erg onpraktischen vooral gevaarlijk is.
Een paar weken geleden is er al een diepe geul gegraven naar een aansluitpunt en is de waterleiding gelegd. Nu we terug zijn uit Rwanda kan fase 2 beginnen: het bouwen van de waterkiosk, het aanleggen van een zogenaamde soakpit (een diep gat gevuld met verschillende lagen stenen, dat wordt gebruikt om overtollig of gebruikt water terug de grond in te laten lopen; hierbij wordt het afvalwater op natuurlijke wijze min of meer gezuiverd) en het plaatsen van een grote watertank. De watertank is nodig om de watertoevoer te waarborgen, omdat het regelmatig gebeurt dat de waterleiding geen zin heeft om water te leveren (iets wat ik ook in het appartementje van Floor met enige regelmaat meemaak).
Je vraagt je misschien af waarom er tijdens onze Rwanda-trip niet gewoon is doorgewerkt. EÊn van de belangrijkste taken van Floor is het beheren en toezicht houden op de juiste besteding van het geld. Het in 1 keer overhandigen van een grote zak met geld, waaruit een project betaald kan worden werkt hier niet. Het blijkt dan vaak dat geld in allerlei zakken en gaten verdwijnt en dat er weinig van het oorspronkelijke projectplan terecht komt. Dat betekent dat Floor er zoveel mogelijk bij is, als geld wordt uitgegeven, dat Floor er op toeziet dat de werklui niet vooraf betaald worden (want zo gauw ze het geld in handen hebben, wordt er niet meer gewerkt), dat er niet teveel voorraden van materialen worden gekocht (want dat moet allemaal weer bewaakt worden, anders is er een grote kans dat het de volgende dag weg is) en dat Floor er voor zorgt dat een project ook echt stapsgewijs gerealiseerd wordt, zodat er overzicht is en de kwaliteit tussentijds gecontroleerd kan worden. Direct toezicht en alles controleren…dat zijn de kritische succesfactoren bij dit soort projecten! Bij dit project loopt het erg goed, vooral ook omdat Alex het project erg voortvarend aanpakt, hij er zelf ook eigen geld insteekt en er natuurlijk alle belang bij heeft, dat het project slaagt.
Om fase 2 te kunnen starten, moesten er bouwmaterialen ingekocht worden. Daarvoor zijn we afgelopen vrijdag naar de Creamland School gegaan om vandaaruit, met een door Alex geregelde vrachtwagen, bij de plaatselijke Gamma en Praxis onze slag te slaan.
Onze ontvangst op de school was weer hartverwarmend! Er was net een gymles aan de gang, waardoor een grote groep kinderen buiten aan het springen, zingen en klappen was. Maar als er dan 2 Mzungu’s het schoolterrein op komen lopen, is dat natuurlijk weer veel spannender. Dan is het slechts een kwestie van seconden dat het eerste kindje op Floor komt afstormen en haar bij de hand pakt. En dan is er geen houden meer aan! Binnen de kortste keren zijn we omringd door tientallen kinderen die allemaal een stukje lichaam van ons willen vasthouden. Ze hangen aan onze handen, armen en benen, zodat wij nauwelijks meer kunnen bewegen đ De juffen kijken dit tafereel lachend aan, maar na een paar minuten roepen ze de kinderen tot de orde, die vervolgens ook weer netjes verder gaan met de gymles.
Nadat Floor met Alex heeft afgestemd welke materialen we vandaag allemaal gaan kopen, klimmen Floor en ik voorin in de vrachtwagen en gaat Alex, vanwege ruimtegebrek, in de laadbak. Als eerste moeten er 1.500 stenen ingeslagen worden (500 voor de waterkiosk en 1.000 voor een urinoir dat Alex tegelijkertijd op eigen kosten laat bouwen). De plaatselijke Gamma blijkt buiten Kampala te liggen op bijna een half uur rijden over onverharde zeer hobbelige wegen. We zijn echt in the middle of nowhere, als de vrachtwagen voor een klein huisje stopt, waar een grote stapel stenen naast ligt. Veel mensen maken zelf stenen. Dit is een heel proces waarbij steen voor steen, volgens een bepaalde samenstelling die afhankelijk is van wat de bodem aan grondstoffen te bieden heeft, met de hand in een mal wordt gemaakt. Vervolgens worden de stenen gedroogd in de zon en vervolgens “gebakken”. Hiervoor worden de stenen opgestapeld in grote vierkante stapels, waarbij onderin ruimte wordt opengelaten om vuur te stoken. Zo wordt er dus op een ingenieuze manier een oven gebouwd.
De 1.500 stenen worden ingeladen, onder streng toezicht van Alex om er zeker van te zijn dat het er echt 1.500 zijn. En natuurlijk is er geen vorkheftruck om enkele pallets met stenen de vrachtwagen in te rijden. 1 voor 1, met het handje, worden de stenen netjes in de vrachtwagen opgestapeld.
Nadat de stenen bij de Creamland School zijn afgeleverd, gaan we naar de plaatselijke Praxis voor zand, cement en afdekmateriaal. Hier weer hetzelfde recept: het zand moet gewoon met het handje de vrachtwagen ingeschept worden en de zakken cement gaan op de schouder en worden lopend naar de wagen gebracht. Zwaar werk (waarbij wij echter alleen maar hoeven toe te kijken of alles volgens plan verloopt)!
Nadat ook deze materialen zijn afgeleverd bij de school, nemen we afscheid van Alex en spreken we af dat we morgen even komen kijken naar de voortgang.
Afgelopen zaterdagochtend zijn we dus weer langs gegaan en tot onze verbazing was niet alleen de fundering al klaar, maar waren de werklui al druk bezig met het metselen van de muren van de waterkiosk. Dit gaat echt in een on-Afrikaans snel tempo en is erg mooi om te zien. Als ze de komende dagen zo hard blijven doorwerken, kan de waterkiosk wellicht volgende week al geopend worden en hebben de ruim 350 kinderen hun eigen watervoorziening direct naast hun klaslokalen!
Alex had nog meer goed nieuws. Het projectvoorstel dat hij bij de World Food Programm had ingediend voor het leveren van voedsel, zodat de kinderen op school kunnen eten, is goedgekeurd! Dat betekent dat hij vanaf 2008 periodiek flinke hoeveelheden eten krijgt. Erg belangrijk omdat veel van de kinderen thuis geen of te weinig eten krijgen. Een trieste situatie, die er ook nog eens voor zorgt dat de leerprestaties van de kinderen niet optimaal zijn, omdat ze door honger de noodzakelijke energie missen voor concentratie en prestaties.
Het mooie van dit succes is, dat Alex het projectvoorstel helemaal zelf en op eigen initiatief heeft geschreven en gepresenteerd. Voor ons misschien vanzelfsprekend, maar hier in Uganda is het schrijven van goed onderbouwde voorstellen helemaal niet vanzelfsprekend. Het is iets wat men in veel gevallen nog moet leren. En dat leren gaat Alex dus goed af! Het projectvoorstel voor de watervoorziening had hij nog samen met Floor geschreven, maar hij is dus nu al in staat om het ook op eigen kracht te doen. Dat biedt hoop voor de toekomst van de kinderen van de Creamland School!
Nadat de watervoorziening gerealiseerd is, gaat Alex aan de slag met de bouw van enkele nieuwe lokalen en een keuken, waar dus vanaf januari maaltijden bereid kunnen worden. Hiervoor heeft hij op persoonlijke titel een lening afgesloten. Daarnaast heeft hij nog de wens om ook een electriciteitsaansluiting voor de school aan te leggen. De stroom is met name bedoeld om hem in de gelegenheid te stellen om de schooladministratie op een computer te gaan doen. Nu gaat dat nog allemaal op papier. Daarnaast biedt een electriciteitsaansluiting straks ook de mogelijkheid om bijvoorbeeld een koelkast in de keuken te kunnen plaatsen. Een eerste groffe schatting van de kosten voor een dergelijke aansluiting komt uit op ongeveer 1.000.000 Uganda Shilling, oftewel nog geen 500 euro. De aanschaf van een 2e hands computer kost vervolgens maximaal zo’n 200 euro. Floor wil Alex graag helpen bij de realisatie hiervan. Hiervoor komt ze echter nog 300 a 400 euro tekort. Bij deze wil ik dan ook alle lezers van mijn blog oproepen om, als dit project je aanspreekt, een kleine bijdrage over te maken op de rekening van Floor bij Stichting Kidogo. Met jouw bijdrage komt de verdere ontwikkeling van de Creamland School en daarmee de kans op een betere toekomst voor de honderden kindertjes op deze school weer een stukje dichterbij. Een betere toekomst die ze verdienen!
Een eventuele bijdrage kun je overmaken op:
Postbanknummer 110 35 79
t.n.v. Stichting Kidogo te Maastricht
Vermeld hierbij s.v.p. je emailadres zodat we je op de hoogte kunnen houden van de voortgang van het project!
Rwanda hebben we alweer een aantal dagen achter ons liggen. Afgelopen maandag zijn we van Musanze in Rwanda naar Lake Bunyonyi in het zuiden van Uganda gereisd. We hebben hierbij de scenic route door de bergen genomen. Een erg mooie rit, waarbij we echter wel geluk hebben gehad met het vervoer. Voor hetzelfde geld hadden we nu nog bij de grens op een busje staan wachten…..
De eerste 30km van Musanze naar de grens ging prima. Een minibusje was zo gevonden, ik mocht voorin zitten en de weg was zoals gewoonlijk in Rwanda weer prima. Dat zou ook het laatste stukje goed asfalt van deze vakantie worden. De grensovergang was een hele kleine. Aan de Rwandese kant zat 1 mannetje paspoorten te controleren. Alhoewel…toen wij aankwamen, was hij net ff aan het ontbijten, dus moesten we wachten. Toen hij uitgegeten was, waren de noodzakelijke stempels zo gezet. En met nog 1 blik over onze schouder op vulkaan Murabura (ruim 4.100 m), die speciaal voor deze gelegenheid geheel uit de wolken tevoorschijn is gekomen, passeren wij de slagboom en is er geen weg meer terug. Rwanda ligt achter ons đ Maar dat betekent ook dat Uganda weer voor ons ligt, met nog 1 dag relaxen op een, volgens een folder, zeer mooi eilandje in Lake Bunyonyi in het vooruitzicht. Voor dat we daar echter arriveren, moeten we ons eerst bij een Ugandese politieman melden die onze namen in een groot boek schrijft. Vervolgens naar het Ugandese douane-mannetje, waar ik een visum moet kopen en Floor haar multi-entry visum moet verlengen. Dat ze dat niet zo vaak doen, blijkt al snel als Floor aan het douane-mannetje moet uitleggen hoe het multi-entry visum werkt đ Na deze administratieve plichtplegingen lopen we Uganda in op zoek naar vervoer. Volgens de reisgids zou er een beperkt aantal taxis en/of minibusjes aan de Ugandese kant van de grens klaar moeten staan……euhm…..er staat welgeteld 1 taxi! Gelukkig is het een stille grensovergang en zijn wij de enige die op zoek zijn naar vervoer. De taxichauffeur is zich volgens mij niet helemaal bewust van zijn monopoliepositie en wil ons voor een heel redelijk bedrag naar de eerstvolgende stad Kisoro brengen.
In Kisoro moeten we overstappen op een minibusje naar Kabale. Een rit die, ondanks de slechts 70 km, zo’n 3 uur zal gaan duren omdat we over onverharde wegen dwars door de bergen moeten. Een busje is snel gevonden, alleen is ie helaas pas half vol. Dat wordt dus wachten tot dat die vol is, want eerder vertrekt ie niet……En voor je het weet is het bijna 3 uur later en hang je nog steeds rond het busje op dezelfde plek in stoffig en heet Kisoro. Maar eindenlijk hebben zich dan toch voldoende mensen gemeld en kunnen we vertrekken. Ik heb 2 jaar geleden al in deze regio rondgereden en wist dat het een mooie, maar zeer stoffige en hobbelige rit zou worden. En dat werd het! Je rijdt over bergweggetjes met rood zand. Bij iedere tegenligger komt dat rode zand door alle kieren en gaten (en dat zijn er veel!) het busje in. Toen ik ’s avonds mijn neus snoot, dacht ik dat ik een bloedneus had, zo rood werd mijn zakdoek. Het bleek echter alleen maar stof te zijn! Ondanks alle stof, is de rit erg mooi. De uitzichten zijn super en de afgronden diep.
Na 3 uur hobbelen in het busjes arriveren we in Kabale. Nu zijn we bijna op de plaats van bestemming. Nog 1 taxi naar Rutinda, 20 minuten verderop, en we staan aan de oever van Lake Bunyonyi. Lake Bunyonyi is een stuk kleiner dan Lake Kivu in Rwanda, maar zeker zo mooi. Het wordt omringd door heuvels en bergen met terrassen waarop allerlei akkertjes liggen. Tevens ligt het meer vol met eilandjes. En naar 1 van die eilandjes zijn we onderweg. Met een motorbootje varen we in 20 minuten naar Itambira Island, waar Byoona Amagara Island resort ligt. Hier gaan we heerlijk relaxen. Het blijkt een klein eilandje te zijn, met plek voor zo’n 30 mensen. Echt een paradijsje met alleen maar het geluid van kwetterende vogels en schitterende uitzichten over het meer. Wij hebben er een cabin gereserveerd en zijn erg benieuwd hoe die eruit ziet. En het blijkt alweer een schot in de roos te zijn: een supergezellige ruime houten cabin met eigen terras en natuurlijk een super uitzicht. Ook is er een openlucht douche met uitzicht op het meer waarvoor op bestelling warm water wordt gebracht. Wat een plek weer!
En dan het restaurant: een aan 1 kant open houten gebouw, gelegen op een heuveltop met iedere avond weer een mooie zonsondergang! Koken kunnen ze er trouwens ook…..heerlijke burito’s, pizza’s, curry’s, bruchetta’s enz enz. De eerste avond had ik als dessert zelfgemaakte chocolade ballen met in rum gedrengde rozijnen en bestrooid met kokossnippers. Yummie! Als ontbijt: bananenpannenkoek bestrooid met chocola en een fruitsalade. Het kan niet op. Zoals gezegd….echt weer een paradijsje, waar je heerlijk met een boek en een (paar) koud(e) biertje(s) een paar uurtjes op je terras zit. Dan weer een stukje over het eiland wandelt tussen allerlei tropische vogels, waaronder de zeer sierlijke Kraanvogel, en de vele bloeiende bloempjes. Of waar je een duik neemt in het krokodil- en hippo-vrije water. En waar je ’s avonds zelfs een keuze kunt maken uit een groot aanbod van (recente) films. Hier kun je makkelijk enkele dagen doorbrengen en totaal tot rust komen. Helaas hebben wij hier maar 2 nachten geboekt en komt het einde van onze reis nu echt in zicht.
Wat ons nog rest, is een lange busrit van 8 uur van Lake Bunyonyi terug naar de hectiek, chaos en rotzooi van Kampala. Een hectiek, chaos en rotzooi die ook zeker zijn charme heeft en toch een beetje hoort bij grote Afrikaanse steden. Maar een groter contrast met de schoonheid en rust van Lake Bunyonyi en zoveel plekken die we in Rwanda hebben gezien, is nauwelijks mogelijk…
Inmiddels zijn we dus alweer 2 dagen in Kampala en kijken we terug op een zeer geslaagde en indrukwekkende rondreis, die mij nog heel lang zal bijblijven. De laatste dagen in Kampala staan gedeeltelijk in het teken van Kidogo. Zo gaan we terug naar de Creamland School om het door Floor ingezamelde geld verder te besteden aan de aanleg van de waterleiding en de bouw van de waterkiosk. Ook weer zeer interessant en leuk om te doen, zoals jullie in 1 van mijn volgende berichten kunnen lezen.
Na alle ellende van de genocide is het wel weer even tijd voor een wat luchtiger stukje. Wellicht vragen jullie je af wat je zoal te eten krijgt als je op vakantie gaat naar Uganda en Rwanda. Nou…dat zal ik jullie vertellen.
In tegenstelling wat je misschien zou verwachten, is het eten hier prima! Onder de voorwaarde dat je het je kunt veroorloven (In Rwanda betekent dat, dat je metz’n 2-en maximaal 10 euro kwijt bent voor een uitgebreid diner inclusief drank….en dan heb je best duur gegeten). Aangezien wij in deze gelukkige omstandigheid verkeren, heb ik hier al meerdere keren zitten smullen. Zo heb ik in Kampala al Indisch, Thais, Turks en Mexicaans gegeten, zijn we gisteravond hier in Butare naar de plaatselijke Chinees geweest (heerlijke sweet & sour pork) en hebben we vanmiddag bij een boulangerie lekkere verse broodjes gekocht đ In Kigali zijn we naar de plaatselijke “Starbucks” geweest, die daar Bourbon Coffee heet. Heerlijk gelunched met verse sapjes en smoothies. Een Rwandese specialiteit zijn brochettes….vlees aan een stokje….heerlijk! Maar ook een snelle snack in de vorm van bijvoorbeeld een tosti met kaas en (verse) ananas is hier op veel plaatsen te krijgen.
Dan de drank: ook dat gaat prima đ Er zijn in Rwanda 2 lokale biermerken, waarvan ik Primus het lekkerste vind. Wellicht speelt hier ook mee dat het in flessen van 0,72 liter geserveerd wordt! Met het warme en zonnige weer drinkt dat lekker weg. En als je een “small bottle” bestelt, dan zetten ze er standaard direct 2 neer. Dus drinken zal je! đ Naast de lokale bieren, zijn ook Heineken en Amstel overal verkrijgbaar. Maar das natuurlijk niet interessant. Ook wijn is hier prima te krijgen. Dus ’s avonds bij het eten bestellen we ook nog wel eens een lekker rood wijntje. Al met al hebben we dus niks te klagen!
We maken er een sport van om zoveel mogelijk verschillende restaurantjes uit te proberen en tot nu toe hebben we nog geen 2 keer bij dezelfde eettent gegeten. Erg leuk om te doen en iedere keer is het weer afwachten waar je terecht komt. Soms is dat bij een echt lokaal tentje, waar ze nog schrikken als er blanken binnen komen lopen. Als de eerste schrik dan over is, wordt er vooral gegiecheld en gelachen om die rare mzungus! Bij dit soort tentjes drinken we meestal alleen maar een drankje. Qua eten is het namelijk niet zo interessant. Je kunt er over het algemeen kiezen uit Matoke met beans, Matoke met rijst of Matoke đ Matoke is 1 of ander prakje dat gemaakt wordt van bananen. Het vult erg goed, maar smaakt nergens naar. We hebben 1 keer in Banda, de sloppenwijk in Kampala, gelunched en daar heb ik het gegeten. De arme lokale bevolking eet dit bijna dagelijks, omdat dit het enige voedsel, naast vers fruit, dat ze zich kunnen veroorloven.
Tot zover onze culinaire belevenissen đ In het volgende stukje zal ik iets vertellen over Butare, waar we nu zijn, en onze plannen voor de komende dagen.
Vandaag staat alles in het teken van de voorbereidingen op onze trip naar Rwanda. Floor moet vandaag nog werken in Banda. Ik ben nu in het centrum van Kampala om de buskaartjes op te halen. We vertrekken vannacht met de 02.00 am VIP-coach naar Kigali. Ze zeggen dat we om 9.00u in Kigali zullen zijn, maar we houden er rekening mee dat het wel eens een paar uur later zou kunnen worden. Zeker gezien de kwaliteit van de wegen hier in Uganda. We hebben gekozen voor de VIP-bus, aangezien daar maar 50 mensen in gaan, tegen 70 in een “standaard”-bus (die even groot is als een VIP-bus). Voor het geld hoef je het niet te laten: een ticket kost zo’n 13,50 euro.
De visa zijn inmiddels geregeld, het eerste hotel echter nog niet. We proberen nu al 3 dagen te bellen, maar iedere keer krijgen we de melding dat het netwerk niet beschikbaar is. Email hebben ze niet, dus het zal er wel op uit draaien dat we morgenochtend wel zien of ze nog kamers vrij hebben. En zo niet, dan zijn er gelukkig nog genoeg andere hotels in Kigali đ
Ik stort me nog even in de heerlijke hectiek van het centrum van Kampala en dan zal het volgende bericht uit Rwanda komen….
Zoals eerder gemeld, is Floor druk bezig met de voorbereidingen voor haar nieuwe (en laatste) project in Kampala: zonnepanelen voor de Creamland School. En het lijkt weer te gaan lukken!