Nog maar net bijgekomen van onze minitrekking op de Perito Moreno gletsjer of we “moesten” al weer verder. De bus (dit keer een privé dubbeldekker voor onze groep van 12; het moet niet gekker worden) bracht ons naar de volgende bestemming: het noordelijke deel van Parque Nacional Los Glaciares. In ruim 4 uur zijn we van El Calafate naar El Chaltén gereden, een stoffig dorpje met zo´n 600 inwoners.
El Chaltén ligt midden in het Parque Nacional Los Glaciares en leeft helemaal op de actieve rugzaktoerist. Die zie je dan ook in de paar stoffige straten overal lopen. Ook voor ons was het de uitvalbasis om 3 hikes te gaan maken, waarvan 2 stevige van 20+ km.
In Patagonië zijn zo´n 50 grote gletsjers en nog eens 200 kleinere. Ze maken allemaal deel uit van de Patagonische ijskap. Meestal komen gletsjers alleen boven de 2.500 meter voor. Het bijzondere hier in Patagonië is dat ze ontstaan op zo´n 1.500 meter en in veel gevallen uitkomen op slechts 200 meter boven zeeniveau, waar ze eindigen in grote meren.
Het noordelijke deel van Los Glaciares wordt gedomineerd door de Viedma gletsjer, Lago Viedma en de hoogste toppen van het park: Fitz Roy (3.405m) en cerro Torre (3.102m). Op weg naar El Chaltén zien we, als gevolg van het voor Patagonische begrippen belachelijke mooie en heldere weer, de enorme granieten piek van Fitz Roy al van een afstand van 200km aan de horizon opdoemen. Een geweldig gezicht. Voor we dicht in de buurt komen, moeten we echter eerst nog om het enorme Lago Viedma rijden en zien we vlak voor we in El Chaltén arriveren in de verte ook nog de Viedma gletsjer liggen. De gletsjer komt al kronkelend uit in het meer. Deze gletsjer is echter niet ons doel. Wij komen hier om naar het base camp van Fitz Roy te wandelen (zo´n 24 km) en naar de voet van cerro Torre te lopen (ruim 20 km). We beginnen echter met een opwarmtochtje van een paar uur naar 2 uitzichtpunten: 1 over El Chaltén met op de achtergrond de enorme rotsformaties van Fitz Roy en omliggende bergen en een mooie mirador (uitzichtpunt) over Lago Viedma.
Op dag 2 begint het echte werk met de tocht naar base camp Fitz Roy. Het eerste stuk naar het base camp is goed te doen. Op sommige plekken wel erg steil, maar door het goede pad en het rustige wandeltempo geen probleem. Onderweg zien we de eerste kleine gletsjers en bijbehorende gletsjermeertjes. Het laatste stuk, van base camp naar de “voet” van Fitz Roy gaat echt steil omhoog, waarbij je over een korte afstand ruim 400 hoogtemeters moet overbruggen. Een lekker klimmetje dus 🙂 Maar ook nu maakt het uitzicht op het hoogste punt van onze klim weer alles goed. We kijken uit op Fitz Roy, natuurlijk een gletsjer met dit keer een bevroren gletsjer meer. Verder in de diepte ligt nog een ander gletsjermeer dat niet bevroren is met groenachtig water. Een schitterend gezicht. De afdaling doe ik samen met een groepsgenoot in de sprint, ouderwets springend en rennend naar beneden. Fun om te doen en we zijn in recordtijd beneden.
Op dag 3 volgt de laatste wandeling vanuit El Chaltén. Onder een strak blauwe lucht en in de brandende zon zonder 1 zuchtje wind lopen we, na een eerste steile klim, redelijk vlak door een mooie vallei richting een uitzichtspunt op cerro Torre. Op het uitzichtpunt aangekomen staan we aan de voet van alweer een gletsjer en gletsjermeer, waarin ijsschotsen drijven die van de gletsjer zijn afgebroken. Hoewel ook dit natuurlijk weer een mooi gezicht is, kan ik niet ontkennen dat er enige “gletsjer moeheid” begint op te treden (een variant op Impala-moeheid in Afrika of tempel-moeheid in Azie :-). We hebben er inmiddels zoveel gezien, dat het bijzondere er een beetje af begint te raken. Niet verwonderlijk want echt op iedere berghelling zie je de ijsvlaktes en de blauwe kleuren van het ijs. Toch was ook dit weer een lekkere wandeling door schitterende natuur. En alhoewel minder verrassend, blijven de gigantische granieten bergpieken en gletsjers spectaculair om te zien en voel je jezelf erg nietig als je aan de voet staat.
Hiermee is een eind gekomen aan onze trip door het zuidelijke deel van Patagonië. Van El Chaltén rijden we weer terug naar El Calafate. Vandaar uit hebben we inmiddels het vliegtuig richting het noorden genomen en zijn we terecht gekomen in Bariloche. Vanuit het vliegtuig hebben we nog 1 keer vanuit een ander perspectief en met mooi licht van een ondergaande zon de bergketens en gletsjers kunnen bekijken. Super!
Bariloche is een wintersportplaats geheel in Zwitserse stijl en super toeristisch (niet leuk na de rust en schoonheid van de nationale parken). Van wintersport is trouwens geen sprake, aangezien het nu lente is en al belachelijk warm (30 graden) . Bariloche ligt in het ¨lake district¨ en, niet verrassend, aan een groot meer en wordt omringd door mooie groene bergen met veel dennenbomen. We gebruiken Bariloche alleen als overnachtingsplek om vervolgens via de 7-meren route door te rijden naar San Martin de los Andes. De hotelkamer hebben we echter maar kort van binnen gezien, aangezien we een erg gezellige Irish pub vonden. Een prima afsluiting van dit deel van de trip. Morgen vertrekken we weer richting Chili, waar nog minimaal 1 hoogtepunt op ons wacht….de beklimming van een actieve vulkaan, waarbij weer stijgijzers en dit keer zelfs pikhouwelen nodig zijn om de krater te bereiken. Ik ben benieuwd…..