Los Glaciares: gletsjers, gletsjers en nog eens gletsjers

Nog maar net bijgekomen van onze minitrekking op de Perito Moreno gletsjer of we “moesten” al weer verder. De bus (dit keer een privé dubbeldekker voor onze groep van 12; het moet niet gekker worden) bracht ons naar de volgende bestemming: het noordelijke deel van Parque Nacional Los Glaciares. In ruim 4 uur zijn we van El Calafate naar El Chaltén gereden, een stoffig dorpje met zo´n 600 inwoners.
El Chaltén ligt midden in het Parque Nacional Los Glaciares en leeft helemaal op de actieve rugzaktoerist. Die zie je dan ook in de paar stoffige straten overal lopen. Ook voor ons was het de uitvalbasis om 3 hikes te gaan maken, waarvan 2 stevige van 20+ km.

In Patagonië zijn zo´n 50 grote gletsjers en nog eens 200 kleinere. Ze maken allemaal deel uit van de Patagonische ijskap. Meestal komen gletsjers alleen boven de 2.500 meter voor. Het bijzondere hier in Patagonië is dat ze ontstaan op zo´n 1.500 meter en in veel gevallen uitkomen op slechts 200 meter boven zeeniveau, waar ze eindigen in grote meren.

Het noordelijke deel van Los Glaciares wordt gedomineerd door de Viedma gletsjer, Lago Viedma en de hoogste toppen van het park: Fitz Roy (3.405m) en cerro Torre (3.102m). Op weg naar El Chaltén zien we, als gevolg van het voor Patagonische begrippen belachelijke mooie en heldere weer, de enorme granieten piek van Fitz Roy al van een afstand van 200km aan de horizon opdoemen. Een geweldig gezicht. Voor we dicht in de buurt komen, moeten we echter eerst nog om het enorme Lago Viedma rijden en zien we vlak voor we in El Chaltén arriveren in de verte ook nog de Viedma gletsjer liggen. De gletsjer komt al kronkelend uit in het meer. Deze gletsjer is echter niet ons doel. Wij komen hier om naar het base camp van Fitz Roy te wandelen (zo´n 24 km) en naar de voet van cerro Torre te lopen (ruim 20 km). We beginnen echter met een opwarmtochtje van een paar uur naar 2 uitzichtpunten: 1 over El Chaltén met op de achtergrond de enorme rotsformaties van Fitz Roy en omliggende bergen en een mooie mirador (uitzichtpunt) over Lago Viedma.

Op dag 2 begint het echte werk met de tocht naar base camp Fitz Roy. Het eerste stuk naar het base camp is goed te doen. Op sommige plekken wel erg steil, maar door het goede pad en het rustige wandeltempo geen probleem. Onderweg zien we de eerste kleine gletsjers en bijbehorende gletsjermeertjes. Het laatste stuk, van base camp naar de “voet” van Fitz Roy gaat echt steil omhoog, waarbij je over een korte afstand ruim 400 hoogtemeters moet overbruggen. Een lekker klimmetje dus 🙂 Maar ook nu maakt het uitzicht op het hoogste punt van onze klim weer alles goed. We kijken uit op Fitz Roy, natuurlijk een gletsjer met dit keer een bevroren gletsjer meer. Verder in de diepte ligt nog een ander gletsjermeer dat niet bevroren is met groenachtig water. Een schitterend gezicht. De afdaling doe ik samen met een groepsgenoot in de sprint, ouderwets springend en rennend naar beneden. Fun om te doen en we zijn in recordtijd beneden.

Op dag 3 volgt de laatste wandeling vanuit El Chaltén. Onder een strak blauwe lucht en in de brandende zon zonder 1 zuchtje wind lopen we, na een eerste steile klim, redelijk vlak door een mooie vallei richting een uitzichtspunt op cerro Torre. Op het uitzichtpunt aangekomen staan we aan de voet van alweer een gletsjer en gletsjermeer, waarin ijsschotsen drijven die van de gletsjer zijn afgebroken. Hoewel ook dit natuurlijk weer een mooi gezicht is, kan ik niet ontkennen dat er enige “gletsjer moeheid” begint op te treden (een variant op Impala-moeheid in Afrika of tempel-moeheid in Azie :-). We hebben er inmiddels zoveel gezien, dat het bijzondere er een beetje af begint te raken. Niet verwonderlijk want echt op iedere berghelling zie je de ijsvlaktes en de blauwe kleuren van het ijs. Toch was ook dit weer een lekkere wandeling door schitterende natuur. En alhoewel minder verrassend, blijven de gigantische granieten bergpieken en gletsjers spectaculair om te zien en voel je jezelf erg nietig als je aan de voet staat.

Hiermee is een eind gekomen aan onze trip door het zuidelijke deel van Patagonië. Van El Chaltén rijden we weer terug naar El Calafate. Vandaar uit hebben we inmiddels het vliegtuig richting het noorden genomen en zijn we terecht gekomen in Bariloche. Vanuit het vliegtuig hebben we nog 1 keer vanuit een ander perspectief en met mooi licht van een ondergaande zon de bergketens en gletsjers kunnen bekijken. Super!

Bariloche is een wintersportplaats geheel in Zwitserse stijl en super toeristisch (niet leuk na de rust en schoonheid van de nationale parken). Van wintersport is trouwens geen sprake, aangezien het nu lente is en al belachelijk warm (30 graden) . Bariloche ligt in het ¨lake district¨ en, niet verrassend, aan een groot meer en wordt omringd door mooie groene bergen met veel dennenbomen. We gebruiken Bariloche alleen als overnachtingsplek om vervolgens via de 7-meren route door te rijden naar San Martin de los Andes. De hotelkamer hebben we echter maar kort van binnen gezien, aangezien we een erg gezellige Irish pub vonden. Een prima afsluiting van dit deel van de trip. Morgen vertrekken we weer richting Chili, waar nog minimaal 1 hoogtepunt op ons wacht….de beklimming van een actieve vulkaan, waarbij weer stijgijzers en dit keer zelfs pikhouwelen nodig zijn om de krater te bereiken. Ik ben benieuwd…..

Whiskey on the rocks

Enkele dagen geleden hebben we vanuit het plaatsje El Calafate een bezoek gebracht aan de Perito Moreno Glacier. Het zou een nieuw hoogtepunt van deze reis worden.

Van noord naar zuid Chile/Argentinië loopt de Patagonische ijskap. Dit is de 3e ijskap ter wereld, na Antarctica en Groenland. Het gevolg is een gigantische hoeveelheid gletsjers. Eén van de beroemdste is de Perito Moreno Glacier
De Perito Moreno is zo beroemd omdat deze gletsjer 1 van de snelst “wandelende” gletsjers is, per dag schuift het ijs zo´n 1 a 2 meter op.  Hierdoor breken er continu gigantische brokken ijs af die met donderend geraas in het water van Lago Argentino vallen. En dat is een schitterend gezicht. De gletsjer torend namelijk 60 meter boven het water uit (met nog 180 meter ijs onder water) en is 5 km (!) breed. Een afbrekend stuk ijs kondigt zichzelf aan met veel gekraak en harde knallen. Vervolgens stort het ijs in een soort slow motion naar beneden, waar het met een gigantische splash in het water terechtkomt. Een vloedgolf is het gevolg, waarna de ijsschots of ijsberg rustig wegdrijft het Lago Argentino op. Dan keert de relatieve rust weer terug, totdat je het volgende gekraak hoort. Dit fascinerende schouwspel is van een afstandje op zogenaamde “balkons” te bekijken. Enige nadeel is dat het 1 van de grootste toeristenattracties van Argentinië is. Je staat er dus niet echt alleen…. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik zou er uren kunnen staan om de enorme kracht van het ijs te bewonderen en het mooie lawaai van krakend en afbrekend ijs te beluisteren. De gletsjer wordt trouwens door al dat instortend ijs niet kleiner. Hij groeit namelijk aan de bovenkant net zo hard aan, waardoor de omvang netjes in evenwicht is.

Wij zijn bij Perito Moreno nog een stapje verder gegaan. Van een afstandje kijken is al spectaculair, maar het wordt nog leuker als je een paar uurtjes op de gletsjer mag lopen! Dit begint met een boottochtje naar de gletsjer toe. De boot blijft natuurlijk op veilige afstand van het vallend ijs, maar vanaf waterniveau is pas goed de enorme omvang van de gletsjer te bewonderen. Je kijkt tegen een ijsmuur van 60 meter op. Dichtbij de gletsjer wordt aangemeerd, waarna je instructies krijgt over de “mini trekking” over het ijs. Hierbij gaat het vooral over het lopen met stijgijzers onder je schoenen, want er loopt natuurlijk geen mooi pad bestrooid met zand/zoud over de gletsjer 🙂 Hoe moet je klimmen en hoe moet je dalen met die in eerste instantie toch wat onhandige dingen aan je voeten.

En dan gaat de tocht van een kleine 2 uur beginnen. De eerste stappen op het ijs zijn onwennig, maar al snel krijg je de slag te pakken en “wandelen” we als volleerde alpinisten over de gletsjer. Het is echt een geweldige ervaring. We klimmen tegen heuvels van ijs op, lopen tussen schitterende ijskolommen door en horen en zien overal om ons heen water over en onder het ijs stromen of in gletsjerspleten verdwijnen. Bang om door het ijs te zakken hoef je hier gelukkig niet te zijn met tig meter ijs onder je voeten. In de verte hoor je echter wel steeds de knallen van de afbrekende ijsbrokken….

De tocht is wat mij betreft veel te snel afgelopen, maar wordt wel in stijl afgesloten. In de verte zien we opeens een tafel staan vol met flessen en glazen…..de Ice Bar! In deze bar wordt maar 1 drankje geserveerd, namelijk whiskey on the rocks. En natuurlijk wordt voor ieder glas met een pikhouweel “vers ijs” uit de gletsjer gehakt! We proosten op de goede afloop van onze ijswandeling en genieten nog 1 keer van deze unieke omgeving. Dan rest nog een laatste afdaling, waarna we de stijgijzers helaas al weer moeten inleveren.

De boot pikt ons weer op en vaart nog 1 keer langzaam langs de 60 meter hoge ijsmuur en tussen de ijsschotsen in het meer door. Dan zet die koers richting aanlegsteiger verderop in het meer en zien we de Perito Moreno langzaam kleiner worden….

Hiking in Torres del Paine

De tijd vliegt voorbij…niet bij te houden op mijn blog! Ik loop dan ook wat dagen achter. Als voorlopige afsluiting van ons verblijf in Chili hebben we 3,5 dag doorgebracht in Parque Nacional Torres del Paine. Torres is een schitterend park met hoge bergen, grillige bergpieken, meren en gletsjers. We hebben hier 3 stevige hikes gemaakt Het begon direct pittig met een hike naar de ¨mirador del Torres¨, een uitzichtpunt op de Torres. De Torres zijn enkele hoge granieten ¨torens¨. Het visitekaartje van het park. Om het uitzichtpunt te bereiken moest er flink geklommen worden. Eerst 400 hoogtemeters omhoog, daarna een kilometer of 6 over smalle paadjes klimmen en dalen. Tenslotte als afsluiting nog eens 600 hoogtemeters die overbrugd moesten worden. Dit bestond uit het klauteren tegen steeds groter wordende rotsblokken op. De beloning was echter ook groots…..uitzicht op steile rotswanden die loodrecht honderden meters uit de toch al hoge berg omhoog komen. Schitterend! De weg terug was moeilijk, maar heelhuids zijn we weer beneden aangekomen.

Als beloning voor de zware inspanning zaten we in een (eenvoudig) hostel met schitterend uitzicht op de Torres. Door het mooie weer konden we hier lang van genieten. Het blijft hier momenteel tot zo´n 22.30u licht en we hebben lekker de hele avond buiten staan borrelen. Aan de inwendige mens wordt namelijk ook zeer goed gedacht. Voor ons verblijf in het park had Annet, onze reisbegeleider, namelijk 24 liter wijn ingekocht 🙂 Prima voor de lange Patagonische avonden!

De 2e dag hadden we een relatief eenvoudige wandeling van zo´n 16 km naar de Valle de Frances. De hike ging door heuvelachtig terrein met af en toe een flink klimmetje en langs mooie meren. Aan het eind hadden we uitzicht op 1 van de bergen en een kleine gletsjer. Met een klein groepje zijn we nog een stuk doorgelopen naar een plek met schitterend uitzicht op de gletsjer.

Als sluitstuk van ons verblijf in Torres del Paine stond een hike van in totaal 22 km op het programma naar de Grey Glacier, 1 van de grote gletsjers in het park. Het grootste deel van de groep ging, na de inspanningen van de vorige dagen, niet verder dan het 1e uitzichtspunt op de gletsjer na 7 km. Ik ben, samen met 1 van de andere groepsleden en de lokale gids, doorgelopen naar het eindpunt van de hike. Hier kijk je op de gletsjer die ruim 30 meter uit het gigantische gletsjermeer rijst. In het meer drijven grote ijsschotsen die van de gletsjer zijn afgebroken. Nooit eerder zoiets moois gezien. Aangezien ik niet gewend ben om 22 km te lopen, en zeker niet in bergachtig gebied, sloeg de vermoeidheid op de terugweg van 11 km wel toe. Maar het uitzicht op de ijsschotsen en de gletsjer waren het absoluut waard. En we wisten dat er aan het eind natuurlijk weer een lekker wijntje op ons stond te wachten.

Inmiddels zitten we dus weer in Argentinië en zijn we net terug van een heerlijk diner in 1 van de vele restaurantjes in El Calafate. Het eten is in Chili en Argentinië bijzonder goed, waarbij vooral de heerlijke en grote steaks in Argentinië zeer in de smaak vallen. Ook qua eten komen we dus niks tekort.

Ook vandaag was trouwens weer onvergetelijk…..een mini trekking OP de Perito Moreno gletsjer! Kernwoorden: stijgijzers, afbrekende brokken ijs en whiskey on the rocks. Maar daarover de volgende keer meer. Wanneer dat zal zijn, kan ik niet zeggen. We vertrekken namelijk morgenochtend vroeg naar El Chaltén, waar we weer serieus aan de bak moeten voor een aantal hikes. Veel energie om te bloggen zal er dan ook niet zijn en nog belangrijker…het is in een uithoek waar geen internet beschikbaar is en mobieltjes geen bereik hebben….ongetwijfeld dus weer een zeer mooie plek….

Het einde van de wereld

Al weer een paar dagen geleden stond ik aan het einde van “highway” 3 in Argentinië. Highway 3  is op dat punt niet meer dan een gravelroad die eindigt aan de rand van het Beagle Kanaal. Dit is Tierra del Fuego, el fin del mundo oftewel Vuurland, het einde van de wereld! Dit is ook de plek waar de cruises naar Antarctica vertrekken. We hebben overnacht in de plaats Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld.

Ushuaia ligt ook aan het Beagle kanaal, wat de grens vormt tussen Argentinie en Chili, en wordt omringd door schitterende en grillige bergen met besneeuwde toppen. Op het Beagle kanaal hebben we een rondvaart gemaakt waarbij we onder andere een boel zeehonden hebben gezien.
Een andere attractie hier is het nationale park Tierra del Fuego, waar je mooie wandelingen kunt maken. Helaas hadden we hiervoor maar een halve dag, wat absoluut te weinig is.

In Ushuaia kon eindelijk de winterkleding uit de rugzak. Tot Ushuaia hadden we steeds erg warm weer: zonnig en boven de 25 graden. Nu kon de muts op, extra windjack aan en sjaal om. Met name de harde wind, waar Patagonië berucht om is, maakt het frisjes. Onder de 10-15 graden hebben we het echter nog steeds niet gehad.

Inmiddels zitten we al weer een paar dagen in Chili. We zijn momenteel op weg naar het nationale park Torres del Paine, wat een volgend hoogtepunt in de reis moet worden. Hier gaan we 3 dagen hiken in de bergen. Het actieve deel van de reis gaat nu dus beginnen. Tot nu toe was het meer sightseeing met af en toe een wandeling. Nu begint het serieuze werk! Het volgende bericht zal dan ook gaan over mijn belevenissen in Torres del Paine. Dat zal echter even duren, want in het gebied wat we nu intrekken zal een internetaansluiting niet te vinden zijn.

Walvissen in Golfo Nuevo

Nadat we tussen honderdduizenden pinguins hebben gelopen, stond er al weer een “dierendagje” op het programma. Vanuit Puerto Madryn zijn we naar Peninsula Valdes gereden. Op dit schiereiland is onder andere een kolonie zeeleeuwen te vinden. In het juiste seizoen gaat het om duizenden beesten. Wij zijn er op een moment dat een groot deel van de zeeleeuwen terug de zee in is gegaan. Maar toch liggen er nog een paar honderd op het strand te zonnebaden of hun territorium te verdedigen. Verwend als we waren door onze pinguin belevenis viel het echter wat tegen dat we de zeeleeuwen slechts van een afstandje mochten bekijken. Je kon ze niet eens aanraken! 🙂 Maar toch was het weer leuk om deze beesten in hun natuurlijke omgeving te zien. En een schitterende kustlijn met een mooie branding maakte het plaatje compleet.

 Het hoogtepunt van de dag, en misschien wel van de hele reis, moest nog komen.

´s Middags zijn we naar Puerto Piramides gereden, waar we na het aantrekken van een reddingsvest in een soort grote Zodiac boot zijn gestapt. Klaar voor onze whale watching tour! De gids had aangegeven dat de kans 90% was dat we walvissen zouden zien en ik zou al blij zijn met een walvissenstaart ergens in de verte. Maar het werd een zeer indrukwekkend tochtje. Al snel nadat we vanaf het strand de Golfo Nuevo, in direct verbinding met de Atlantische Oceaan, waren op gevaren, werden de eerste walvissen gespot. In de verte zagen we ruggen en staarten boven water komen. Vanaf dat moment werd het steeds mooier, want de walvissen kwamen steeds dichterbij.

De walvissen die wij gezien hebben, zijn de Southern Right Whales oftewel de Eubalaena Australis. Het zijn relatief kleine walvissen, maar met maximaal zo´n 16 meter toch al best een flink vissie!

 Doordat de walvissen steeds dichterbij kwamen, nam de opwinding aan boord ook steeds verder toe. Zeker toen we zagen dat er een moeder met jong onze kant kwam opzwemmen. De moeder bleef in eerste instantie beschermend tussen haar jong en de boot zwemmen, maar het was goed te zien hoe het jong de zwembewegingen van de moeder volgde. Bijna synchroon kwamen de ruggen boven water en bijna synchroon showden ze hun staarten. In een soort slow motion komt de staart geheel uit het water om vervolgens weer in een hele mooie vloeiende beweging in het water te verdwijnen. Vanaf de boot moedigden wij de walvissen met kreten van “ja…jaa….jaaa” aan om de staart nog hoger in de lucht te gooien. Als dat dan gebeurde werd het met luid gejuich en geklap beloond 🙂 Dit speelde zich allemaal op zo´n 20 tot 50 meter van onze boot af. Maar het sluitstuk moest nog komen….

De interesse van het jong was schijnbaar gewekt, want het jonge beest kwam recht op ons afzwemmen. Direct gevolgd door mama walvis van zo´n 15 meter lang! Het jong bleef echter doorzwemmen totdat het direct naast onze boot lag en met ons meezwom. Het dier was zo dichtbij dat moeder niet meer tussen haar jong en de boot kon komen, dus zwom ze er direct achter of aan de andere kant naast en hield ze ons nauwlettend in de gaten. Er ging echter geen enkele dreiging vanuit. Juist het tegenover gestelde. Er straalt heel veel rust uit van die beesten. En zo zwommen de beide beesten een tijdje met ons mee, dan weer eens links van de boot dan weer rechts, onder water of half boven water. De enorme omvang van de beesten was zo natuurlijk pas echt goed te zien. Iedereen was dan ook zeer onder de indruk. 
Uiteindelijk verloren de walvissen hun interesse in die gekke toeristen die op een bootje uit hun dak gingen. Met een laatste zwaai van hun enorme staarten namen ze afscheid en verdwenen onder water. Nog nagenietend bereikten we het strand en was deze perfecte tour helaas afgelopen.

Pinguins hebben voorrang

Na 1,5 dag Buenos Aires (BA) hebben we het vliegtuig gepakt naar Puerto Madryn, een kustplaatsje dat 1.300 km ten zuiden van BA ligt. Vanaf het vliegveld zijn we, in een luxe bus met airco, naar Punta Tombo gereden. Hier hebben we een pinguinkolonie van meer dan 300.000 Magelhaein pinquins bezocht. Deze pinguins, die ongeveer 40cm groot worden, komen hier ieder jaar vanuit Brazilië naartoe gezwommen om te paren en eieren te leggen. Dit doen ze ieder jaar in hetzelfde nest dat ze moeiteloos weten terug te vinden. Ongelooflijk als je bedenkt dat er hier tienduizenden nesten zijn die allemaal op elkaar lijken. Wij waren er op het moment dat veel baby pinguins net geboren waren of zelfs net uit het ei aan het kruipen waren!

In het reservaat is een pad aangelegd voor de toeristen. Hier gelden 2 strikte regels: 1. de toeristen mogen niet van het pad af, omdat je dan direct in en op de nesten van de pinguins staat en 2. pinguins mogen overal lopen en hebben altijd voorrang. De pinguins moeten het pad oversteken om de zee te bereiken waar ze voedsel halen voor zichzelf en hun jongen. Zo gauw ze alleen maar naar het pad kijken, moet je als toerist netjes stil gaan staan en voldoende afstand houden zodat de pinguins zich niet bedreigd voelen door de indringers en al waggelend durven over te steken. Op enkele drukke “kruispunten” is zelfs een viaduct gebouwd, zodat de toeristen bovenlangs kunnen en de pinguins ongestoord onder het viaduct door de zee kunnen bereiken.

De pinguins trekken zich trouwens weinig aan van de mensen. Als je te dichtbij komt, beginnen ze met hun kop te schudden en weet je dat je wat afstand moet nemen. Doe je dit niet dan bestaat de kans dat de pinguin met zijn scherpe snavel uithaalt, zeker als er jonkies in de buurt zijn. Maar mens en dier gaan hier goed samen. De beesten lijken zich weinig aan te trekken van ons. Je moet op sommige plekken echt continu om je heen kijken om te voorkomen dat je een pinguin op zijn tenen trapt of struikelt over 1 van de vele luie exemplaren die languit in het zonnetje liggen.

Uit veel nesten, of beter gezegd: door pinguins gegraven gaten in de grond, kwam gepiep van de jonge pinguintjes. Ze waren nog zo klein dat moeder of vader pinguin ze onder zich houdt en je alleen af en toe een hongerig kopje onder de veren uit ziet komen.
Om de beurt gaan moeder en vader vis vangen in zee. Er is dan ook een constante stroom waggelende pinguins van en naar het water. Erg grappig om te bekijken, vooral ook als ze het water in proberen te gaan, maar door de branding weer teruggeworpen worden. Eenmaal door de branding heen zijn het echter supersnelle zwemmers.

Het bezoek aan Punta Tombo is een veelbelovend begin van onze trip door Patagonië, waar het trouwens nog steeds erg warm is. We hebben tot nu toe temperaturen van ruim boven de 25 graden. Niet echt wat ik had verwacht in dit deel van de wereld. Sjaal, muts en handschoenen blijven voorlopig dus nog in de rugzak. Maar we hebben nog ruim1.700 km te gaan richting Vuurland, het zuidelijkste en waarschijnlijk koudste punt van onze reis.

Tango in Buenos Aires

Na bijna 13 uur en ruim 11.000km vliegen vanaf Parijs is mijn Patagoniëreis begonnen in Buenos Aires, Argentina. We hadden hier 1,5 dag om de stad te verkennen en die heb ik optimaal benut. We zijn op donderdag gearriveerd. Dat is de dag dat de dwaze moeders op het Plaza de Mayo al ruim 30 jaar protesteren tegen de regering en vragen om opheldering over wat er met hun mannen en zonen is gebeurd. Interessant om van dichtbij mee te maken. Verder heb ik een volledige dag door de stad gewandeld. Buenos Aires is een prettige stad met veel mooie straaten, gezellige pleintjes en veel groen. Ik heb een bezoekje gebracht aan de begraafplaats in Recoleta. Op deze begraafplaats liggen de rich and famous van Buenos Aires en Argentinië begraven. En dat is te zien: iedereen is hier begraven in grote graftombes, de 1 nog mooier dan de ander. Het is een stadje op zich met straatjes en pleintjes, waar je bijna zou kunnen verdwalen. Het meest bezochte graf is van Eva “don´t cry for me Argentina” Peron.

Andere bezienswaardigheden in “BA” zijn o.a. de mooi gerestaureerde haven, de wijk La Boca waar alles om voetbal en Maradonna draait met als middelpunt het stadion van Boca Juniors en natuurlijk de vele plekken in de stad waar je heerlijk in het zonnetje en onder het genot van een lekker Argentijns wijntje van de Tango kunt genieten. Want BA is natuurlijk DE stad van de tango! De stad ademt Tango. En dan ontkom je er niet aan dat je zelf ook een poging moet wagen. Dus zijn we op Tangoles gegaan: in een klein uurtje hebben we de 8 basispassen van de Tange geleerd 🙂 Het zag er allemaal erg charmant en passioneel uit….wij in onze afritsbroeken en op Teva´s of bergschoenen! Maar we hebben allemaal het Tangodiploma gekregen. De dag werd afgesloten met een dinershow waar we de echte tango konden bewonderen. En zo kwam er een passend eind aan ons (te) korte verblijf in Buenos Aires. Van hieruit vliegen we naar Patagonië.

Eerste stop zal Puerto Madryn zijn, een kustplaatsje 1.300 km onder Buenos Aires.