Adios Patagonië

Een fantastische reis zit er op. Zondag eind van de middag zijn we, na 1,5 dag in een super heet Santiago de Chile in het vliegtuig gestapt. Maandagmiddag zijn we, na een overstap in Parijs, om 14.00u op een zonnig maar koud Schiphol geland. Door de hitte, het einde van de trip en met name de terugkeer vanuit voornamelijk natuur naar de grote stad (6 miljoen inwoners), was Santiago voor mij niet meer echt inspirerend. Een standaard grote stad met te veel mensen, auto’s, winkels en smog. Natuurlijk hebben we de toeristische highlights bekeken, zoals Plaza de Armas, de Mercado Central, Cerro Santa Lucia en de mooie Cathedral Metropolitana. Maar de favoriete plek was toch wel het terras, waar we onze laatste Pisco Sour’s hebben gedronken, unaniem verkozen tot nr 1 drankje van deze trip. Om vast weer een beetje te wennen aan de terugkeer naar “het westen” hebben we echter ook bij Starbucks op het terras gezeten met heerlijk koude Frappochino’s.

Nu echter weer terug in Nederland. De handschoenen, sjaal en muts die we de hele trip meegesleept hebben, kunnen we nu eindelijk gebruiken. Het verschil van ruim 30 graden met Santiago is namelijk wel ff wennen.

Ik kijk terug op al weer een super reis met veel nieuwe ervaringen. Hoogtepunten waren absoluut de walvissen, de minitrekking op de gletsjer Perito Moreno en de beklimming en vooral ook de afdaling van de actieve vulkaan Villarrica. Alles is natuurlijk op foto vastgelegd. Een kleine selectie zal ik zo snel mogelijk hier publiceren. Geef me echter wat tijd, want de teller is dit keer blijven staan op bijna 2.700 foto’s 🙂 Zo gauw de eerste foto’s online staan, zal ik het melden.

En tot slot kan ik Patagonië absoluut aanraden als schitterende vakantiebestemming. Een overweldigende natuur, imposante bergketens, intens blauwe meren, (te 🙂 veel gletsjers en uniek wildlife dat maar op een paar plekken ter wereld in hun natuurlijke omgeving te bewonderen is. Voor mij was het, na meerdere reizen in minder ontwikkelde landen in het begin wel even wennen aan alle “luxe” onderweg: altijd goede hotels, altijd warm water, bijna altijd stroom, normale en schone toiletten, prima wegen en comfortabele bussen, winkels waar alles te koop is en goede restaurants met heerlijke steaks! Dus ook voor mensen die niet van kamperen en primitieve omstandigheden houden, is Patagonië zeer goed te doen…. Ik zou dus zeggen: kijk eens op de site van Sawadee , SNP of andere reisorganisatie van actieve reizen. Het zijn niet de goedkoopste reizen, maar wat mij betreft iedere cent absoluut waard.
Bedankt voor het meelezen en de reacties….!

Dansen op de vulkaan – part 2

We did it! We hebben de actieve vulkaan Villarrica beklommen en het was fantastisch. Vorig jaar schreef ik al een bericht over “dansen op de vulkaan”. Toen ging het om de beklimming van de vulkaan Bisoke in Rwanda. Die beklimming was zwaar met de top op ruim 3.700m. Vulkaan Villarrica is met 2.840m een stuk lager, maar minstens zo zwaar om te beklimmen. Villarrica heeft een bijna perfecte konische vorm die zo typerend is voor vulkanen. Daardoor zijn de hellingen, en vooral het laatste stuk naar de krater, erg steil. Daar komt nog bij dat we 4 van de 5 uur die het kostte om de top te bereiken, door de sneeuw hebben gelopen. Gelukkig waren de stijgijzers niet nodig. Als gevolg van het super warme weer van de laatste tijd was de sneeuw zacht genoeg om zonder de onhandige en zware stijgijzers onder je schoenen de vulkaan op te kunnen. Het was zo al zwaar genoeg.

Om 7.30u begonnen we aan de klim op een hoogte van zo´n 1.450m. Het eerste uur ging door rul lavazand en lava grind. Tegen een stormachtige wind in, moesten we over deze zware ondergrond direct stijl omhoog. In het hoogseizoen kun je dit stuk met een stoeltjeslift doen, maar die was nu nog niet open. Dat betekende dus een extra uur zwoegen in stof en koude wind.

Na het eerste stuk stonden we in de sneeuw en zagen we de top tegen een onbewolkte en strak blauwe lucht nog heel hoog boven ons liggen. In een heel rustig tempo liepen we al zigzaggend tegen de steile hellingen op. De wind was inmiddels gaan liggen, waardoor het snel erg warm werd. Het hele stuk omhoog hebben we in de brandende zon gelopen, waardoor handschoenen, windjacks en mutsen al snel opgeborgen werden.

Opperste concentratie was vereist, want een echt pad was er niet. We volgden een smalle “richel” van voetstappen, waarbij je iedere keer in de voetstap van je voorganger stapte. Deed je dit niet dan gleed je weg of zakte je weg in de sneeuw. De pikhouweel die we gekregen hadden, was op dit stuk erg prettig voor een beetje extra balans. Zeker toen we hoger op de vulkaan waren, werd de houweel belangrijker. De hellingen werden namelijk steiler en steiler, waardoor 1 misstap zou betekenen dat je weer helemaal beneden zou liggen en weer opnieuw zou moeten beginnen! Het was dan ook beter om niet te veel naar beneden te kijken en er vooral voor te zorgen dat je de houweel iedere keer goed in de sneeuw stak om vervolgens voorzichtig de volgende stap te zetten.

In een laag tempo klommen we de vulkaanhelling op. We zagen al wat sporen recht omlaag vanaf de top, maar we dachten “dat kan toch niet de weg terug zijn die we straks glijdend gaan afleggen!” Zo steil…dat kan echt niet! Maar voordat we ons daar verder druk over konden maken, moesten we eerst nog een heel eind afzien. Na 4 uur lopen, om ongeveer 12.30u, bereikten we de top, waarbij vooral het laatste uur erg zwaar was. Iedere stap de we zetten ging omhoog, op geen enkele moment was er een vlak stukje of een dalend stukje. In feite zijn we een soort lange trap van zo´n 1.400 hoogtemeters opgelopen. Dat ga je uiteindelijk flink voelen in je benen! Maar dan bereik je de top en is alle vermoeidheid en pijn direct vergeten. Je kijkt namelijk in een enorm diepe krater waarvan je de”bodem” niet kunt zien. De sneeuw rondom de krater heeft allerlei kleuren als gevolg van de dampen en as die uit de krater omhoog komen. En als je stil was, kon je het heel diep in de aarde zachtjes horen rommelen. Het gerommel werd iedere keer gevolgd door flinke rookwolken die uit de krater omhoog kwamen. Stond je in de wind dan kreeg je de volle laag van deze zwaveldampen en was ademhalen bijna niet mogelijk. Er werd dan ook heel wat afgehoest en geproest. Ook het uitzicht over de omgeving was schitterend. In de verte zag je andere besneeuwde toppen en een nog hogere vulkaan.

Na een tijdje op de rand van de krater doorgebracht te hebben, werd het tijd om de voorbereidingen voor de afdaling te treffen. Dat betekende speciale broek en jas aan, gamaschen om je benen, helm op, handschoenen aan en het belangrijkste….de “luier” om. Vervolgens kregen we een korte instructie hoe we onze pikhouweel als rem moesten gebruiken. Helemaal ingepakt liepen we vervolgens achter onze gids aan naar het beginpunt van de afdaling. Hij bracht ons naar de rand van de krater en toen we daar overheen keken, bleken de sporen die we tijdens de klim hadden gezien toch echt onze weg naar beneden te zijn. Recht naar beneden liep het spoor dat we op onze kont moesten gaan afleggen…slik! Veel tijd om hier over na te denken hadden we echter niet en al snel was het mijn beurt om te gaan zitten, voeten omhoog te doen en….gaan!!!! Het eerste stuk was zo steil dat we de instructie hadden gekregen om direct te remmen omdat je anders te veel snelheid zou opbouwen. Dus eerst netjes de rem erop, maar na enkele tientallen meters kreeg ik de smaak te pakken en gingen alle remmen los! In een hoge snelheid roets je van de vulkaan af…echt super. In de afdaling neem je een heleboel losse sneeuw mee, waardoor je na een tijdje in een soort golvend “waterbed” van sneeuw naar beneden dendert. Het was dus nog comfortabel ook. Op deze wijze hebben we verschillende etappes afgelegd. De 1 nog steiler dan de andere. 1 keer werd ik wat overmoedig en bouwde ik iets teveel snelheid op. Toen ik vervolgens ook nog iets probeerde te sturen, vloog ik het spoor uit en ging ik al rollend en uiteindelijk “head first” naar beneden. Het lukte me om in de val weer om te draaien en de pikhouweel zo diep mogelijk in de sneeuw te meppen als noodrem. En precies voor enkele rotsen kwam ik tot stilstand. Met een big smile en helemaal onder de sneeuw krabbelde ik overeind. Heerlijk!

Afdalen op deze manier is echt waanzinnig. Alleen hiervoor zou ik zo nog een keer 5 uur willen afzien om de vulkaan nog een keer te beklimmen! Nat tot op je onderbroek kwam iedereen veilig beneden. Het laatste stukje door het rulle lavazand hebben we rennend en glijdend afgelegd. Beneden stond ons busje klaar om ons terug te brengen naar het hotel. Moe van de zware inspanningen maar tegelijkertijd ook helemaal hyper van de adrenaline kwamen we bij het hotel aan, waar we heerlijk op het terras met uitzicht op een groot meer en onder het genot van een lekker koud biertje onze belevenissen nog eens besproken hebben. De dag werd afgesloten met een heerlijk diner op een terras bij 1 van de vele restaurantjes, waar we tot een uur of 11 genoten van 1 van de laatste patagonische biefstukken van deze reis en heerlijke Chileense wijn.

Met dit hoogtepunt zit de reis er bijna op. Wat nog rest is een nachtbus naar Santiago de Chili (10 uur rijden) en vervolgens 1,5 dag om deze stad te bekijken. Dan staat helaas het vliegtuig naar Nederland al weer klaar….gelukkig heb ik zo veel moois gezien en beleefd dat ik wel een tijdje kan teren op al die herinneringen aan avontuurlijk Patagonie!

Klaar voor de villarrica!

Morgen is het zover: dan staat de beklimming van de 2.840 meter hoge en werkende vulkaan Villarrica op het programma. We zitten inmiddels weer in Chili in het plaatsje Pucón. Ons hotel ligt schitterend: direct aan een groot meer met een schitterend uitzicht op de vulkaan die met sneeuw bedekt is. Continu zie je een pluim rook uit de krater komen en in Pucón staan overal borden die de evacuatieroute aangeven bij een eventuele uitbarsting. De laatste grote uitbarsting was trouwens in 1971.

Vanavond hebben we de briefing gehad voor ons avontuur van morgen en we beginnen het toch wel een beetje spannend te vinden. We hebben ´s middags onze maten door moeten geven voor de speciale kleding die we morgen aan moeten. Vanavond hebben we het kunnen passen. Het bestaat uit een speciale winddichte broek en jas. Daarnaast kregen we een rugzak met daarin: helm, stijgijzers, gamaschen (soort beenbeschermers), handschoenen, muts en……een soort luier van stevig materiaal. Morgen volgt nog een pikhouweel en een korte training hoe we daar mee om moeten gaan! De “luier” is waarschijnlijk het spectaculairste onderdeel van onze uitrusting. We gaan namelijk in hopelijk zo´n 5 uur lopend naar de top, waarbij de laatste 4 uur door de sneeuw gaan. Terug is echter een ander verhaal….dat gaat al rodelend op je kont naar beneden!!! Vandaar het beschermend materiaal om te voorkomen dat je broek binnen de korste keren weggesleten is en je met blauwe billen onderaan de vulkaan staat. Op de top van de vulkaan kun je trouwens in de krater kijken en zie je diep onder je het magma/lava (?) borrelen. Het belooft dus een spannende en spectaculaire dag te worden! Later meer over onze belevenissen op Villarrica…..

Los Glaciares: gletsjers, gletsjers en nog eens gletsjers

Nog maar net bijgekomen van onze minitrekking op de Perito Moreno gletsjer of we “moesten” al weer verder. De bus (dit keer een privé dubbeldekker voor onze groep van 12; het moet niet gekker worden) bracht ons naar de volgende bestemming: het noordelijke deel van Parque Nacional Los Glaciares. In ruim 4 uur zijn we van El Calafate naar El Chaltén gereden, een stoffig dorpje met zo´n 600 inwoners.
El Chaltén ligt midden in het Parque Nacional Los Glaciares en leeft helemaal op de actieve rugzaktoerist. Die zie je dan ook in de paar stoffige straten overal lopen. Ook voor ons was het de uitvalbasis om 3 hikes te gaan maken, waarvan 2 stevige van 20+ km.

In Patagonië zijn zo´n 50 grote gletsjers en nog eens 200 kleinere. Ze maken allemaal deel uit van de Patagonische ijskap. Meestal komen gletsjers alleen boven de 2.500 meter voor. Het bijzondere hier in Patagonië is dat ze ontstaan op zo´n 1.500 meter en in veel gevallen uitkomen op slechts 200 meter boven zeeniveau, waar ze eindigen in grote meren.

Het noordelijke deel van Los Glaciares wordt gedomineerd door de Viedma gletsjer, Lago Viedma en de hoogste toppen van het park: Fitz Roy (3.405m) en cerro Torre (3.102m). Op weg naar El Chaltén zien we, als gevolg van het voor Patagonische begrippen belachelijke mooie en heldere weer, de enorme granieten piek van Fitz Roy al van een afstand van 200km aan de horizon opdoemen. Een geweldig gezicht. Voor we dicht in de buurt komen, moeten we echter eerst nog om het enorme Lago Viedma rijden en zien we vlak voor we in El Chaltén arriveren in de verte ook nog de Viedma gletsjer liggen. De gletsjer komt al kronkelend uit in het meer. Deze gletsjer is echter niet ons doel. Wij komen hier om naar het base camp van Fitz Roy te wandelen (zo´n 24 km) en naar de voet van cerro Torre te lopen (ruim 20 km). We beginnen echter met een opwarmtochtje van een paar uur naar 2 uitzichtpunten: 1 over El Chaltén met op de achtergrond de enorme rotsformaties van Fitz Roy en omliggende bergen en een mooie mirador (uitzichtpunt) over Lago Viedma.

Op dag 2 begint het echte werk met de tocht naar base camp Fitz Roy. Het eerste stuk naar het base camp is goed te doen. Op sommige plekken wel erg steil, maar door het goede pad en het rustige wandeltempo geen probleem. Onderweg zien we de eerste kleine gletsjers en bijbehorende gletsjermeertjes. Het laatste stuk, van base camp naar de “voet” van Fitz Roy gaat echt steil omhoog, waarbij je over een korte afstand ruim 400 hoogtemeters moet overbruggen. Een lekker klimmetje dus 🙂 Maar ook nu maakt het uitzicht op het hoogste punt van onze klim weer alles goed. We kijken uit op Fitz Roy, natuurlijk een gletsjer met dit keer een bevroren gletsjer meer. Verder in de diepte ligt nog een ander gletsjermeer dat niet bevroren is met groenachtig water. Een schitterend gezicht. De afdaling doe ik samen met een groepsgenoot in de sprint, ouderwets springend en rennend naar beneden. Fun om te doen en we zijn in recordtijd beneden.

Op dag 3 volgt de laatste wandeling vanuit El Chaltén. Onder een strak blauwe lucht en in de brandende zon zonder 1 zuchtje wind lopen we, na een eerste steile klim, redelijk vlak door een mooie vallei richting een uitzichtspunt op cerro Torre. Op het uitzichtpunt aangekomen staan we aan de voet van alweer een gletsjer en gletsjermeer, waarin ijsschotsen drijven die van de gletsjer zijn afgebroken. Hoewel ook dit natuurlijk weer een mooi gezicht is, kan ik niet ontkennen dat er enige “gletsjer moeheid” begint op te treden (een variant op Impala-moeheid in Afrika of tempel-moeheid in Azie :-). We hebben er inmiddels zoveel gezien, dat het bijzondere er een beetje af begint te raken. Niet verwonderlijk want echt op iedere berghelling zie je de ijsvlaktes en de blauwe kleuren van het ijs. Toch was ook dit weer een lekkere wandeling door schitterende natuur. En alhoewel minder verrassend, blijven de gigantische granieten bergpieken en gletsjers spectaculair om te zien en voel je jezelf erg nietig als je aan de voet staat.

Hiermee is een eind gekomen aan onze trip door het zuidelijke deel van Patagonië. Van El Chaltén rijden we weer terug naar El Calafate. Vandaar uit hebben we inmiddels het vliegtuig richting het noorden genomen en zijn we terecht gekomen in Bariloche. Vanuit het vliegtuig hebben we nog 1 keer vanuit een ander perspectief en met mooi licht van een ondergaande zon de bergketens en gletsjers kunnen bekijken. Super!

Bariloche is een wintersportplaats geheel in Zwitserse stijl en super toeristisch (niet leuk na de rust en schoonheid van de nationale parken). Van wintersport is trouwens geen sprake, aangezien het nu lente is en al belachelijk warm (30 graden) . Bariloche ligt in het ¨lake district¨ en, niet verrassend, aan een groot meer en wordt omringd door mooie groene bergen met veel dennenbomen. We gebruiken Bariloche alleen als overnachtingsplek om vervolgens via de 7-meren route door te rijden naar San Martin de los Andes. De hotelkamer hebben we echter maar kort van binnen gezien, aangezien we een erg gezellige Irish pub vonden. Een prima afsluiting van dit deel van de trip. Morgen vertrekken we weer richting Chili, waar nog minimaal 1 hoogtepunt op ons wacht….de beklimming van een actieve vulkaan, waarbij weer stijgijzers en dit keer zelfs pikhouwelen nodig zijn om de krater te bereiken. Ik ben benieuwd…..

Whiskey on the rocks

Enkele dagen geleden hebben we vanuit het plaatsje El Calafate een bezoek gebracht aan de Perito Moreno Glacier. Het zou een nieuw hoogtepunt van deze reis worden.

Van noord naar zuid Chile/Argentinië loopt de Patagonische ijskap. Dit is de 3e ijskap ter wereld, na Antarctica en Groenland. Het gevolg is een gigantische hoeveelheid gletsjers. Eén van de beroemdste is de Perito Moreno Glacier
De Perito Moreno is zo beroemd omdat deze gletsjer 1 van de snelst “wandelende” gletsjers is, per dag schuift het ijs zo´n 1 a 2 meter op.  Hierdoor breken er continu gigantische brokken ijs af die met donderend geraas in het water van Lago Argentino vallen. En dat is een schitterend gezicht. De gletsjer torend namelijk 60 meter boven het water uit (met nog 180 meter ijs onder water) en is 5 km (!) breed. Een afbrekend stuk ijs kondigt zichzelf aan met veel gekraak en harde knallen. Vervolgens stort het ijs in een soort slow motion naar beneden, waar het met een gigantische splash in het water terechtkomt. Een vloedgolf is het gevolg, waarna de ijsschots of ijsberg rustig wegdrijft het Lago Argentino op. Dan keert de relatieve rust weer terug, totdat je het volgende gekraak hoort. Dit fascinerende schouwspel is van een afstandje op zogenaamde “balkons” te bekijken. Enige nadeel is dat het 1 van de grootste toeristenattracties van Argentinië is. Je staat er dus niet echt alleen…. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik zou er uren kunnen staan om de enorme kracht van het ijs te bewonderen en het mooie lawaai van krakend en afbrekend ijs te beluisteren. De gletsjer wordt trouwens door al dat instortend ijs niet kleiner. Hij groeit namelijk aan de bovenkant net zo hard aan, waardoor de omvang netjes in evenwicht is.

Wij zijn bij Perito Moreno nog een stapje verder gegaan. Van een afstandje kijken is al spectaculair, maar het wordt nog leuker als je een paar uurtjes op de gletsjer mag lopen! Dit begint met een boottochtje naar de gletsjer toe. De boot blijft natuurlijk op veilige afstand van het vallend ijs, maar vanaf waterniveau is pas goed de enorme omvang van de gletsjer te bewonderen. Je kijkt tegen een ijsmuur van 60 meter op. Dichtbij de gletsjer wordt aangemeerd, waarna je instructies krijgt over de “mini trekking” over het ijs. Hierbij gaat het vooral over het lopen met stijgijzers onder je schoenen, want er loopt natuurlijk geen mooi pad bestrooid met zand/zoud over de gletsjer 🙂 Hoe moet je klimmen en hoe moet je dalen met die in eerste instantie toch wat onhandige dingen aan je voeten.

En dan gaat de tocht van een kleine 2 uur beginnen. De eerste stappen op het ijs zijn onwennig, maar al snel krijg je de slag te pakken en “wandelen” we als volleerde alpinisten over de gletsjer. Het is echt een geweldige ervaring. We klimmen tegen heuvels van ijs op, lopen tussen schitterende ijskolommen door en horen en zien overal om ons heen water over en onder het ijs stromen of in gletsjerspleten verdwijnen. Bang om door het ijs te zakken hoef je hier gelukkig niet te zijn met tig meter ijs onder je voeten. In de verte hoor je echter wel steeds de knallen van de afbrekende ijsbrokken….

De tocht is wat mij betreft veel te snel afgelopen, maar wordt wel in stijl afgesloten. In de verte zien we opeens een tafel staan vol met flessen en glazen…..de Ice Bar! In deze bar wordt maar 1 drankje geserveerd, namelijk whiskey on the rocks. En natuurlijk wordt voor ieder glas met een pikhouweel “vers ijs” uit de gletsjer gehakt! We proosten op de goede afloop van onze ijswandeling en genieten nog 1 keer van deze unieke omgeving. Dan rest nog een laatste afdaling, waarna we de stijgijzers helaas al weer moeten inleveren.

De boot pikt ons weer op en vaart nog 1 keer langzaam langs de 60 meter hoge ijsmuur en tussen de ijsschotsen in het meer door. Dan zet die koers richting aanlegsteiger verderop in het meer en zien we de Perito Moreno langzaam kleiner worden….

Hiking in Torres del Paine

De tijd vliegt voorbij…niet bij te houden op mijn blog! Ik loop dan ook wat dagen achter. Als voorlopige afsluiting van ons verblijf in Chili hebben we 3,5 dag doorgebracht in Parque Nacional Torres del Paine. Torres is een schitterend park met hoge bergen, grillige bergpieken, meren en gletsjers. We hebben hier 3 stevige hikes gemaakt Het begon direct pittig met een hike naar de ¨mirador del Torres¨, een uitzichtpunt op de Torres. De Torres zijn enkele hoge granieten ¨torens¨. Het visitekaartje van het park. Om het uitzichtpunt te bereiken moest er flink geklommen worden. Eerst 400 hoogtemeters omhoog, daarna een kilometer of 6 over smalle paadjes klimmen en dalen. Tenslotte als afsluiting nog eens 600 hoogtemeters die overbrugd moesten worden. Dit bestond uit het klauteren tegen steeds groter wordende rotsblokken op. De beloning was echter ook groots…..uitzicht op steile rotswanden die loodrecht honderden meters uit de toch al hoge berg omhoog komen. Schitterend! De weg terug was moeilijk, maar heelhuids zijn we weer beneden aangekomen.

Als beloning voor de zware inspanning zaten we in een (eenvoudig) hostel met schitterend uitzicht op de Torres. Door het mooie weer konden we hier lang van genieten. Het blijft hier momenteel tot zo´n 22.30u licht en we hebben lekker de hele avond buiten staan borrelen. Aan de inwendige mens wordt namelijk ook zeer goed gedacht. Voor ons verblijf in het park had Annet, onze reisbegeleider, namelijk 24 liter wijn ingekocht 🙂 Prima voor de lange Patagonische avonden!

De 2e dag hadden we een relatief eenvoudige wandeling van zo´n 16 km naar de Valle de Frances. De hike ging door heuvelachtig terrein met af en toe een flink klimmetje en langs mooie meren. Aan het eind hadden we uitzicht op 1 van de bergen en een kleine gletsjer. Met een klein groepje zijn we nog een stuk doorgelopen naar een plek met schitterend uitzicht op de gletsjer.

Als sluitstuk van ons verblijf in Torres del Paine stond een hike van in totaal 22 km op het programma naar de Grey Glacier, 1 van de grote gletsjers in het park. Het grootste deel van de groep ging, na de inspanningen van de vorige dagen, niet verder dan het 1e uitzichtspunt op de gletsjer na 7 km. Ik ben, samen met 1 van de andere groepsleden en de lokale gids, doorgelopen naar het eindpunt van de hike. Hier kijk je op de gletsjer die ruim 30 meter uit het gigantische gletsjermeer rijst. In het meer drijven grote ijsschotsen die van de gletsjer zijn afgebroken. Nooit eerder zoiets moois gezien. Aangezien ik niet gewend ben om 22 km te lopen, en zeker niet in bergachtig gebied, sloeg de vermoeidheid op de terugweg van 11 km wel toe. Maar het uitzicht op de ijsschotsen en de gletsjer waren het absoluut waard. En we wisten dat er aan het eind natuurlijk weer een lekker wijntje op ons stond te wachten.

Inmiddels zitten we dus weer in Argentinië en zijn we net terug van een heerlijk diner in 1 van de vele restaurantjes in El Calafate. Het eten is in Chili en Argentinië bijzonder goed, waarbij vooral de heerlijke en grote steaks in Argentinië zeer in de smaak vallen. Ook qua eten komen we dus niks tekort.

Ook vandaag was trouwens weer onvergetelijk…..een mini trekking OP de Perito Moreno gletsjer! Kernwoorden: stijgijzers, afbrekende brokken ijs en whiskey on the rocks. Maar daarover de volgende keer meer. Wanneer dat zal zijn, kan ik niet zeggen. We vertrekken namelijk morgenochtend vroeg naar El Chaltén, waar we weer serieus aan de bak moeten voor een aantal hikes. Veel energie om te bloggen zal er dan ook niet zijn en nog belangrijker…het is in een uithoek waar geen internet beschikbaar is en mobieltjes geen bereik hebben….ongetwijfeld dus weer een zeer mooie plek….

Het einde van de wereld

Al weer een paar dagen geleden stond ik aan het einde van “highway” 3 in Argentinië. Highway 3  is op dat punt niet meer dan een gravelroad die eindigt aan de rand van het Beagle Kanaal. Dit is Tierra del Fuego, el fin del mundo oftewel Vuurland, het einde van de wereld! Dit is ook de plek waar de cruises naar Antarctica vertrekken. We hebben overnacht in de plaats Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld.

Ushuaia ligt ook aan het Beagle kanaal, wat de grens vormt tussen Argentinie en Chili, en wordt omringd door schitterende en grillige bergen met besneeuwde toppen. Op het Beagle kanaal hebben we een rondvaart gemaakt waarbij we onder andere een boel zeehonden hebben gezien.
Een andere attractie hier is het nationale park Tierra del Fuego, waar je mooie wandelingen kunt maken. Helaas hadden we hiervoor maar een halve dag, wat absoluut te weinig is.

In Ushuaia kon eindelijk de winterkleding uit de rugzak. Tot Ushuaia hadden we steeds erg warm weer: zonnig en boven de 25 graden. Nu kon de muts op, extra windjack aan en sjaal om. Met name de harde wind, waar Patagonië berucht om is, maakt het frisjes. Onder de 10-15 graden hebben we het echter nog steeds niet gehad.

Inmiddels zitten we al weer een paar dagen in Chili. We zijn momenteel op weg naar het nationale park Torres del Paine, wat een volgend hoogtepunt in de reis moet worden. Hier gaan we 3 dagen hiken in de bergen. Het actieve deel van de reis gaat nu dus beginnen. Tot nu toe was het meer sightseeing met af en toe een wandeling. Nu begint het serieuze werk! Het volgende bericht zal dan ook gaan over mijn belevenissen in Torres del Paine. Dat zal echter even duren, want in het gebied wat we nu intrekken zal een internetaansluiting niet te vinden zijn.